Αφοσιωμένος στην τέχνη του, ο Γαβριήλ Ανδρονικίδης, έχει επί είκοσι και πλέον χρόνια, επιδοθεί σε ένα προσωπικό αγώνα κατάκτησης των εκφραστικών του μέσων.

Ανθρωποκεντρική ως επί το πλείστον, η γλυπτική του, τον χρήζει συνεχιστή μιας παράδοσης αμιγώς αρχαιοελληνικής, που συνίσταται στα δύο βασικότερα χαρακτηριστικά της, την κίνηση και τη σταθερότητα.

Ο Γαβριήλ Ανδρονικίδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Ο παππούς του κατασκεύαζε ξύλινα μοντέλα υποδημάτων. Η εικόνα του ξύλου ως χρηστικό υλικό, ως υλικό της τέχνης, κλείδωσε ως βίωμα ζωής και θα επανέλθει αργότερα, όταν και ο ίδιος θα στραφεί στην τέχνη, τη ζωγραφική, την αγιογραφία και τη γλυπτική, που θα διδαχθεί σε σωστές βάσεις από γνωστούς καλλιτέχνες της πόλης. Το ζωγράφο Κώστα Τσιλσαβίδη και το γλύπτη Κυριάκο Καμπαδάκη.

Η γλυπτική του Γαβριήλ Ανδρονικίδη περνά από την κλασική –παραστατική στην αφαιρετική της απόδοση. Ο γλύπτης πλάθει την ύλη, το ξύλο, το μάρμαρο, την πέτρα, το μέταλλο ως άξιος τεχνίτης αποκρυπτογραφώντας, όμως, ταυτόχρονα τους κώδικες που το υλικό ως φυσικό προϊόν φέρει μέσα του. Τις δυνατότητες που του παρέχει. Την ένταση που είναι ικανό να αντέξει, την κατάρριψη των ορίων του.

Συμπαγείς ή διάτρητες επιφάνειες, όγκοι με λεία, δουλεμένη ως την τελειότητα τους, βελούδινη υφή, αναδύονται.

Στο έργο του είναι φανερή η αναζήτηση διαχρονικής αρμονίας, διανθισμένης, όμως, από το αποτέλεσμα της συνειδησιακής πάλης του ορατού με το αόρατο, του πραγματικού με το υπερπραγματικό. Υπερρεαλιστικές αναφορές με εννοιολογική επισήμανση, στις οποίες προβάλλει, συχνά σύγχρονους κοινωνικοπολιτικούς προβληματισμούς αλλά και αξιοποίηση υλικών που ξαναγεννιούνται στα έργα του σε δεύτερη χρήση, αποκτώντας νέα μορφή και σύνθεση, εντάσσοντάς τα στο κίνημα της trash art, της τέχνης των σκουπιδιών, διαποτίζουν τα γλυπτά του μ’ έναν ιδιότυπο εξπρεσιονισμό, που εκφράζει όχι μόνο τη μεταμόρφωση της ύλης, αλλά, κυρίως, μέσω αυτής τη διέξοδο της εσωτερικής δύναμής τους.

Το έργο του Γαβριήλ Ανδρονικίδη αφήνει μία αίσθηση διαρκούς ροής που κυμαίνεται, ανάλογα με το υλικό και τη μορφή που του προσδίδεται, από την ποιητική διάθεση έως την αδρή υπερβολή.

Μία δυνατή αύρα που μεταμορφώνεται θεαματικά στα χέρια του, πιστοποιώντας την τεχνική του κατάρτιση, την ανήσυχη φύση του και την πολυεπίπεδη αξία των έργων του.

Χαρά Θεοχάρους

Ιστορικός Τέχνης

Δημοτικής Πινακοθήκης Θεσσαλονίκης

Επιστροφή στις Eκθέσεις